Η ανυπακοή, σύμφωνα με τους κώδικες του εθνικού μας θυμικού, είναι σπουδαίο πράγμα. Είναι ηρωικό, είναι λεβέντικο, είναι κιμπάρικο. Σαν μια «ανυπόταχτη» θεία που υπάρχει σε όλα τα σόγια και η οποία, στα οικογενειακά τραπέζια, χορεύει παραδομένη με το κεφάλι πίσω και τα μάτια κλειστά «Θα σου δώσω μια να σπάσεις αχ βρε κόσμε γυάλινε και θα φτιάξω μια καινούργια κοινωνία άλληνε». Γιατί αυτό; Διότι, διακόσια χρόνια μετά την Επανάσταση, μηρυκάζουμε ακόμη τις τελευταίες (ελπίζω) μπουκιές του ραγιαδισμού μας. Και εκλαμβάνουμε τους νόμους ή τους κανόνες στους οποίους πρέπει, έστω και προσωρινά, να υπακούσουμε ως ένα είδος δουλείας. Ακόμη και αν είναι για το κοινό καλό. Αλλο όμως το «Του Ελληνος ο τράχηλος ζυγόν δεν υποφέρει» – άλλωστε είναι από σατιρικό ποίημα του Σουρή και ο προηγούμενος στίχος λέει «κι αυτός ο έσχατος Ρωμιός για όλα κάτι ξέρει» – και άλλο το «Του Ελληνος ο τράχηλος κασκόλ δεν υποφέρει».

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή