Εχει γραφτεί αρκετές φορές ότι η συγκυρία της πανδημίας μας έκανε να αναγνωρίσουμε ποια είναι τα στηρίγματα της κοινωνίας, οι άνθρωποι, δηλαδή, χωρίς τους οποίους απλώς δεν θα μπορούσαμε να αντέξουμε τη σημερινή δύσκολη κατάσταση. Και εάν οι γιατροί και το νοσηλευτικό προσωπικό είχαν ένα κύρος και μια αναγνώριση και πριν, που δυστυχώς δεν μεταφραζόταν και σε πολιτική βούληση να καλυφθούν τα μεγάλα κενά στο δημόσιο σύστημα υγείας, δεν ισχύει το ίδιο για πολλούς άλλους πραγματικούς στυλοβάτες της κοινωνίας. Γιατί σήμερα κατανοούμε ότι τα όποια στοιχεία κανονικότητας της ζωής μας, έστω και εντός αναγκαστικού εγκλεισμού, προϋποθέτουν ότι υπάρχουν υπάλληλοι στα σουπερμάρκετ που εκτιθέμενοι σε μεγαλύτερο συγκριτικά κίνδυνο από όσους «μένουμε σπίτι» μας εξυπηρετούν, όπως και εργαζόμενοι σε αποθήκες και εταιρείες μεταφορών αναγκαίων προϊόντων· ότι μπορούμε να παραγγείλουμε φαγητό ή και άλλα προϊόντα και αυτά να μας έρθουν στο σπίτι επειδή υπάρχουν οι εργαζόμενοι που το κάνουν· ότι οι υπηρεσίες καθαριότητας των Δήμων συνεχίζουν να λειτουργούν· ότι οι εργαζόμενοι στις τηλεπικοινωνίες καλύπτουν την ανάγκη μας για διαρκή ψυχαγωγία στον εγκλεισμό.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή