Εχει ειπωθεί πολλές φορές, αλλά οφείλει να το επαναλαμβάνει κάθε τόσο κανείς. Οι αποφάσεις που λαμβάνονται στην Ευρώπη είναι πολλές φορές προϊόν σκληρών διαπραγματεύσεων ανάμεσα στους εταίρους. Και μάλλον δεν μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Από πολλές απόψεις, η ΕΕ είναι ένα πείραμα κόντρα στην Ιστορία. Ενα πείραμα όχι συγκερασμού, αλλά υπέρβασης του εθνικισμού, έτσι όπως νοήθηκε τον 19ο αιώνα για να θεμελιωθούν πάνω του τα σύγχρονα έθνη – κράτη.

Το ναυάγιο της Τρίτης στο Γιούρογκρουπ επιβεβαίωσε αυτόν τον παλιό κανόνα, ενώ έφερε στο προσκήνιο το χάσμα που χωρίζει τη Γερμανία και τους δορυφόρους της, πολλές φορές βασιλικότερους του βασιλέως, από τις υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης. Είναι ένα χάσμα Βορρά – Νότου, το οποίο δεν παρατηρείται μόνο σε υπερεθνικές οντότητες, όπως είναι η ΕΕ, αλλά ακόμη και σε μεμονωμένα κράτη. Στην Ιταλία, για παράδειγμα, ο πλούτος προσδιορίζεται επίσης γεωγραφικά, ενώ πιο αχνά διαπιστώνονται τέτοιες διαφορές και στη Γαλλία.

Σε οποιαδήποτε άλλη περίοδο αυτή δεν θα ήταν παρά η συνηθισμένη κατάσταση – business as usual όπως λέγεται στην αγγλική γλώσσα. Αυτή όμως δεν είναι μια οποιαδήποτε περίοδος. Αντίθετα, είναι μια περίοδος που απαιτείται ταχεία δράση και υψηλό αίσθημα ευθύνης απέναντι στους ευρωπαίους πολίτες που έχουν πληγεί από την υγειονομική κρίση. Η Ευρώπη είναι οικονομική υπερδύναμη και δεν μπορεί να αγνοεί τους δοκιμαζόμενους πολίτες της. Και δεν έχει καμία σημασία εάν αυτοί μιλάνε ελληνικά, ιταλικά ή γερμανικά. Οι κρίσεις υπερβαίνουν τις γλώσσες.