Το πρόβλημα της αντιμετώπισης της πανδημίας από νομική άποψη, ενώ είναι κεφαλαιώδες, γιατί συνεπάγεται πρωτοφανείς περιορισμούς σε βασικά ατομικά δικαιώματα και ελευθερίες, είναι παράλληλα απλό. Ο κίνδυνος είναι προσδιορισμένος και εντάσσεται σε αυτό που λέμε έκτακτη ανάγκη – έτσι λένε ακόμα και τα εκκλησιαστικά κείμενα. Ο εχθρός, όμως, είναι αόρατος και δεν υπάρχει τοπικότητα, δεν μπορεί να περιοριστεί σε σύνορα. Είναι σαφές πως τον λόγο δεν μπορεί παρά να τον έχει η επιστήμη, όχι γιατί οι γιατροί διοικούν τη χώρα, αλλά γιατί καμία υπεύθυνη κυβέρνηση δεν μπορεί να αναλάβει το ρίσκο να καταρρεύσει το σύστημα υγείας ή να θυσιάσει ένα μέρος του πληθυσμού της. Κρίνοντας την αναλογικότητα των περιορισμών, η απάντηση είναι μονόδρομος. Στη φάση αυτή της πανδημίας, αποφασίζουν οι επιστήμονες. Κανένας δικαστής δεν μπορεί να το αμφισβητήσει. Βρισκόμαστε στο πλαίσιο της συνταγματικής νομιμότητας, η οποία δεν έχει διαρραγεί, δεν έχει καταλυθεί. Σε μια οργανωμένη κοινωνία δεν υπάρχουν μόνο δικαιώματα, υπάρχουν και καθήκοντα, ηθικές υποχρεώσεις, όπως η κοινωνική αλληλεγγύη. Είναι προτιμότερο μια κυβέρνηση να κάνει ένα υπερβολικό «λάθος», παρά να ρισκάρει να δούμε μια νέα Ιταλία.
![](/wp-content/themes/whsk_taneagr/common/imgs/nealaptop.png)
![](/wp-content/themes/whsk_taneagr/common/imgs/neaportrait.png)
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε
Ή εγγραφείτε
Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ