Ο καπνός που βγήκε από το Eurogroup ήταν αυτή τη φορά λευκός. Αλλά δεν πρέπει να μας ξεγελά. Για να ξεπεράσουν οι εταίροι τις διαφωνίες τους και να καταλήξουν σε συμφωνία, χρειάστηκε μια σκληρή διαπραγμάτευση – το είδος της διαπραγμάτευσης δηλαδή στο οποίο είναι τόσο συνηθισμένη η ΕΕ. Χρειάστηκε όμως και ο φόβος πως οι αγορές δεν θα «συγχωρούσαν» στην ευρωπαϊκή οικονομία ένα νέο ναυάγιο.

Οι εταίροι είχαν χρέος να μην υποβάλουν την οικονομία σε ακόμη μία δοκιμασία. Και ξεπλήρωσαν αυτό τους το χρέος με έναν συμβιβασμό. Τα χρέη όμως που δεν μετρούνται με μονάδες πολιτικής ή ακόμη και ιστορικής ευθύνης, αλλά με ευρώ; Πώς θα ξεπληρωθούν; Θα ήταν λάθος να πιστέψει κανείς πως ο λευκός καπνός έδωσε αυτομάτως απάντηση στο ερώτημα. Οι εταίροι πέρασαν τον μεγάλο σκόπελο της ασυνεννοησίας και της διαφωνίας, αλλά εκκρεμεί αυτός της εφαρμογής της συμφωνίας. Αυτό που συμφωνήθηκε εξάλλου είναι το γενικό πλαίσιο. Οπως είναι γνωστό, όμως, οι παγίδες βρίσκονται στα ψιλά γράμματα.

Από αυτά τα ψιλά γράμματα θα κριθεί εάν ο συμβιβασμός θα κινηθεί στη σκληρή γραμμή των χωρών του Βορρά ή στη γραμμή σωτηρίας του Νότου. Από τα ψιλά γράμματα θα φανεί πώς θα λειτουργήσουν ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας και το υπό σύσταση Ταμείο Ανάκαμψης. Τι βάρη θα συνεπάγεται η χρήση του ενός ή του άλλου εργαλείου; Λίγα; Ή περισσότερα «κρυφά»; Ολα αυτά σημαίνουν πως η διαπραγμάτευση δεν τελείωσε το βράδυ της Πέμπτης. Θα συνεχιστεί το προσεχές διάστημα για νέους συμβιβασμούς. Για λίγο λευκό καπνό ακόμη.