Στην αρχή του 2020, η σοσιαλδημοκρατία βρισκόταν σε ένα γνώριμο σταυροδρόμι. Επρεπε να αποφασίσει ποια είναι η θέση της την επόμενη μέρα. Καμία συνταγή δεν είχε πετύχει: της είχαν χρεώσει τόσο τη διαχείριση της λιτότητας όσο και τη στροφή της σε λαϊκίστικές λύσεις που δεν της πήγαιναν. Μέχρι πρότινος, οι πολιτικοί δείκτες που θα έδειχναν τη συνέχεια ήταν δύο, η επιλογή υποψήφιου προέδρου στους Δημοκρατικούς και η εκλογή νέου αρχηγού στους Εργατικούς. Οι Αμερικανοί έψαχναν να βρουν μια αξιόπιστη πρόταση, που θα μπορούσε να αντιμετωπίσει στα ίσα τον Ντόναλντ Τραμπ. Και οι Εργατικοί, έπειτα από μια ταπεινωτική ήττα υπό τον Τζέρεμι Κόρμπιν, έπρεπε να αλλάξουν πρόσωπο και ύφος. Παραδόξως, στο τέλος της κούρσας, οι αντίπαλοι υποψήφιοι ταίριαζαν τέλεια στο δίλημμα. Στις ΗΠΑ ο πιο κεντρώος Τζο Μπάιντεν αναμετριόταν με τον Μπέρνι Σάντερς. Στη Βρετανία, ο Κιρ Στάρμερ και η γραβάτα του με την κορμπινίστα Ρεμπέκα Λονγκ-Μπέιλι. Τα αποτελέσματα ήρθαν εν μέσω καραντίνας: ο Στάρμερ εξελέγη από την πρώτη ψηφοφορία, με ποσοστό 56%. Ο Σάντερς αποσύρθηκε από μια μάχη που ήξερε πως θα έχανε. Δεν είναι πως οι ιδέες του εξαφανίστηκαν από τον χάρτη. Η διαχείρισή τους, όμως, περνάει πλέον σε μια ηγεσία με άλλα χαρακτηριστικά.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή