Κατά φαντασίαν ασθενής

«1135; Για τον σύζυγο πρόκειται». Είχε καλέσει χωρίς να τον ρωτήσει τον ΕΟΔΥ! Της άρπαξε το ακουστικό. «Καλημέρα σας, Δαγλές Δημήτριος» συστήθηκε επίσημα. «Δεν χρειάζομαι, κύριε, το όνομά σας. Αναφέρτε μου, σας παρακαλώ, τα συμπτώματα». Αρχισε να τα αραδιάζει όπως τα είχε αποστηθίσει. «Πυρετός, πονόλαιμος, ανοσμία…». «Βήχας;». «Και βήχας!». «Ξήρος ή παραγωγικός;». Δίστασε. «Ξηρός…» έδωσε τη σωστή απάντηση. «Πόσος πυρετός;». «Τριανταοκτώ… Τριανταεννιά…». Δεν ακουγόταν – το ‘νιωθε – διόλου πειστικός. Ο συνομιλητής του άλλαξε τόνο, πήρε τη συγκατάβαση με την οποίαν απευθύνονται οι γιατροί σε κατά φαντασίαν ασθενείς. Πάλι καλά που η Ρούλα δεν το ‘χε βάλει σε ανοιχτή ακρόαση. «Δεν είστε ύποπτη περίπτωση. Να πειθαρχείτε στους γενικούς κανόνες». Και του το ‘κλεισε. Ο Δαγλές βρήκε την ετοιμότητα να συνεχίσει για κάμποσα δευτερόλεπτα έναν φανταστικό διάλογο – «μάλιστα… θα λάβουμε κάθε μέτρο…». «Τι σου είπε;» ρώτησε η Ρούλα. «Διέταξε αυστηρή απομόνωση». «Δεν τον ενημέρωσες όμως ότι εκεί κάτω έχει φουλ υγρασία…». «Θες μήπως να τον ξαναπάρουμε; Να απασχολήσουμε το ΕΣΥ για τους λεκέδες στο ταβάνι;» έγινε ο Δαγλές επιθετικός. «Δώσε μου καλύτερα τη σόμπα και τη φόρμα – την έπλυνες; στέγνωσε;». Τα πήρε υπό μάλης και επέστρεψε στο αποθηκάκι της πιλοτής.