Ο πρωθυπουργός της Βρετανίας έκανε προχθές το βράδυ αυτό που έχουν κάνει όλοι όσοι νοσηλεύτηκαν και βγήκαν νικητές από τη μάχη με τον κορωνοϊό. Οπως τόσοι άλλοι άνθρωποι στον κόσμο, έτσι και εκείνος ευχαρίστησε τους γιατρούς επειδή του έσωσαν τη ζωή. Επραξε, με λίγα λόγια, το ανθρώπινο καθήκον του απέναντι σε εκείνους που τον κράτησαν ζωντανό. Αλλά το πολιτικό του καθήκον; Ηταν συνεπής απέναντι στην υποχρέωσή του να πράξει ό,τι είναι δυνατόν για να προστατεύσει τις ζωές των συμπατριωτών του;

Το ερώτημα δεν αφορά μόνο τη Βρετανία. Μπορεί ο βρετανός πρωθυπουργός να κόντεψε να πέσει ο ίδιος θύμα της πολιτικής του και της περίφημης θεωρίας για την ανοσία της αγέλης, αλλά δεν είναι ο μόνος που υποβάθμισε το πρόβλημα της πανδημίας στο όνομα της οικονομίας. Την ίδια ακριβώς επιλογή έκανε ο πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών και βλέπει τώρα τους συμπατριώτες του που έπεσαν θύματα του κορωνοϊού να θάβονται σε μαζικούς τάφους. Η εικόνα αυτή αποτελεί χωρίς αμφιβολία πλήγμα στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια και ασφαλώς δεν τιμά καμία χώρα.

Αυτή δεν είναι η ώρα του απολογισμού, είναι η ώρα της μάχης. Ενας ηγέτης ωστόσο δεν μπορεί να αρκείται στις δέκα λέξεις μιας ευχαριστήριας δήλωσης. Οφείλει ασφαλώς να ευχαριστήσει για τη δική του ζωή που σώθηκε. Αλλά θα πρέπει να εξηγήσει πώς δεν σώθηκαν άλλες που θα μπορούσαν να σωθούν εάν δεν θυσιάζονταν στο όνομα κάποιας καινοφανούς θεωρίας.