Είχα πάντα την αίσθηση ότι τα Επτάνησα ήταν Δύση – ή, έστω, πιο Δύση από την υπόλοιπη Ελλάδα. Oτι, ως Δύση, είναι πάντα διακριτή μια εγγράμματη ελίτ που πρωτίστως γνωρίζει μουσική – και όταν διαχειρίζεται τα δημόσια πράγματα προτάσσει την ευγένεια και τις αξίες τής (ας την πούμε) «εγγραμματοσύνης». Oτι οι διανοούμενοι και οι καλλιτέχνες των Επτανήσων, ο Σολωμός, ο Κάλβος, αλλά κι ο Μάντζαρος, κι ο Λαυράγκας κι ο Σαμάρας, κι ο Κογεβίνας, κι ο Θεοτόκης, κι ο Λασκαράτος και ένα σωρό άξιοι άνθρωποι που μόχθησαν να συνδέσουν τη βενετσιάνικη παράδοση και τις δυτικές επιρροές με την ελληνική νεωτερικότητα έχουν αφήσει τα ίχνη τους στην καθημερινότητα. Η οποία αντιστέκεται στην (προσηλωμένη σε δογματισμούς και στο κυνήγι της πάση θυσία επιτυχίας) ισοπεδωτική αποπνευματοποιημένη γενική καθημερινότητα της χώρας.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή