Απαντώντας σε ερώτηση δημοσιογράφου για την έλλειψη αλληλεγγύης από τις χώρες της ΕΕ προς την Ιταλία, ο γερμανός υπουργός Εξωτερικών Χάικο Μάας είπε ότι τα κράτη-μέλη ορθά αντιμετώπισαν την πανδημία ανεξάρτητα το ένα από το άλλο, αφού η δημοκρατική εντολή για τη δημόσια υγεία ανήκει στις κυβερνήσεις. Η σωστή αυτή παρατήρηση δεν απαντά όμως στο ερώτημα της αλληλεγγύης. Αντίθετα, το συσκοτίζει. Οπως και στην κρίση της ευρωζώνης πριν από λίγα χρόνια, έτσι και τώρα ένα μεγάλο κομμάτι της γερμανικής πολιτικής ζωής συγχέει δύο διαφορετικές έννοιες της αλληλεγγύης. Η πρώτη, η «διανεμητική» αλληλεγγύη, αφορά πράγματι αποκλειστικά τα κράτη. Επειδή ο πλούτος που παράγει η οικονομία ενός κράτους εξαρτάται ευθέως από τις πολιτικές αποφάσεις που λαμβάνονται συλλογικά – και άρα κατά μια έννοια είμαστε όλοι στο ίδιο καράβι -, τότε όσοι πολίτες ωφελούνται από τις αποφάσεις αυτές έχουν την ηθική υποχρέωση (ή, κατ’ ακριβολογία, υποχρέωση «διανεμητικής δικαιοσύνης») να βοηθούν τους λιγότερο τυχερούς μέσω της φορολογίας και του κοινωνικού κράτους.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή