Τα ερωτήματα έχουν αρχίσει να αναδεικνύονται, αλλά δεν είναι νέα, δεν αποτελούν προϊόν της πανδημικής κρίσης. Απεναντίας, έχουν ανακύψει σχεδόν από τη συγκρότηση της κυβέρνησης του Κυριάκου Μητσοτάκη – με την υπόνοια ότι η αλλαγή μοντέλου διακυβέρνησης είχε περάσει από τότε το στάδιο της κυοφορίας: οι αποφάσεις είναι πολιτικές, με την έννοια ότι λαμβάνονται με βασικό κριτήριο το πολιτικό κόστος ή υπαγορεύονται και από τεχνοκρατικά δεδομένα; Και σε τι βαθμό μέσα από την, έστω αναγκαστική, ώσμωση πολιτικής πρακτικής και επιστήμης προβάλλεται ένα νέο υπόδειγμα που μπορεί να μεταβάλει παγιωμένες αντιλήψεις από την κορυφή της εξουσίας έως τη βάση της κοινωνίας; Η πληθώρα στελεχών μακριά από το κομματικό συντηρητικό πεδίο που το περασμένο καλοκαίρι βρέθηκαν στον νέο εξουσιαστικό πυρήνα, με εχέγγυα κατάρτισης και επιστημοσύνης, ήταν μια σοβαρή ένδειξη ότι κάτι αλλάζει. Αν υπήρχε ένα νέο  ερώτημα, αυτό είχε να κάνει με το κατά πόσο θα μπορούσε η αλλαγή να είναι ριζική, προκαλώντας οριζόντιες και κάθετες τομές σε ιδέες, στάσεις και συμπεριφορές. Περισσότερο από τα ερωτήματα, οι εβδομάδες της μεγάλης καραντίνας έφεραν τις απαντήσεις.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή