Οι παππούδες, τα εγγόνια τους και ο κορωνοϊός

Είναι ευρύτερα γνωστό ότι οι παππούδες κάθε οικογένειας διαδραμάτισαν έναν ιδιαιτέρως θετικό και καθοριστικό ρόλο, κατά την περίοδο της οικονομικής κρίσης στην πατρίδα μας, στηρίζοντας με τις όποιες οικονομίες και τις πενιχρές συντάξεις τους τα παιδιά και τα εγγόνια τους, για να ανταποκριθούν στις βασικές υποχρεώσεις τους. Για την ελληνική οικογένεια επρόκειτο για μία αυτονόητη επιλογή και απόφαση, η οποία, ωστόσο, έφερε ακόμη πιο κοντά τα μέλη  και οδήγησε σε μία αμοιβαιότητα και αλληλεγγύη στο εσωτερικό της οικογένειας. Οι γονείς και οι παππούδες βρέθηκαν, εκ των πραγμάτων, πιο κοντά με τα παιδιά τους και ένιωσαν να είναι περισσότερο χρήσιμοι, συμμετέχοντας και συμβάλλοντας και αυτοί με τον δικό τους τρόπο στα νέα δεδομένα. Αλλωστε, ανάμεσα στους παππούδες και στα εγγόνια, υπάρχει πάντοτε αυτός ο φυσικός δεσμός μιας αξεπέραστης αγάπης και τρυφερότητας, που εκδηλώνεται και εκφράζεται στην ίδια τη διαδρομή της ζωής και σε κάθε κοινωνική εκδήλωση, ακόμη και όταν ο ένας πρέπει υποχρεωτικά να αποχωριστεί τον άλλο. Αρκεί να παρατηρήσει κανείς με ποια λαχτάρα οι παππούδες υποδέχονται τα εγγόνια τους στο σχολείο, όταν τελειώνουν το μάθημα, για να τα μεταφέρουν στο σπίτι. Ο ένας νιώθει υπερήφανος για τον άλλο και ο ένας θέλει να μάθει τα νέα από τον άλλο, σαν να είχε περάσει ένας ολόκληρος χρόνος από τότε που ο ένας αποχωρίστηκε τον άλλο. Είναι αυτή η νοσταλγία και η χαρά που νιώθει κανείς και που δεν περιγράφεται εύκολα με λέξεις. Μάλιστα οι παππούδες, συναισθανόμενοι την ευθύνη που αναλαμβάνουν για την ασφαλή μεταφορά των παιδιών στο σπίτι, προτιμούν να έρχονται στο σχολείο και οι δύο, γιαγιά και παππούς, ώστε να είναι ακόμη πιο βέβαιοι για το ασφαλές αποτέλεσμα.