Είναι σαν Πάσχα αλλά και δεν είναι. Αυτό το «σαν» που καλούμαστε όχι μόνο να διαχειριστούμε αλλά και να δημιουργήσουμε. Να το φτιάξουμε εκ του μηδενός. Χωρίς μπούσουλα, χωρίς μοντέλο εμπειρίας, χωρίς προηγούμενες αναφορές. Θυμάμαι πριν από πολλά χρόνια, για να ξεπεράσω έναν σχεδόν παγανιστικό φόβο μήπως κάνω γιορτές μόνη μου, κατέφυγα σε ένα είδος ομοιοπαθητικής. Παραπλάνησα φίλους και συγγενείς, έμεινα το βράδυ του Μ. Σαββάτου μόνη στο σπίτι, είδα την Ανάσταση από την τηλεόραση και έφαγα κινέζικο που ξεπάγωσα στον φούρνο μικροκυμάτων. Δεν είναι όμως το ίδιο μία, κατά φαντασία, εικονοκλασία των παραδόσεων (σιγά την επανάσταση δηλαδή) και μια κοινή συνθήκη που μεταβάλει τους συντελεστές της πραγματικότητας.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή