Αυτάρκεια ή εξειδίκευση;

Ενα πολύ παλιό ερώτημα αφορά το «τι πρέπει να παράγει μια χώρα». Από τον 16ο αιώνα, όταν ξεκίνησε το άνοιγμα των Ευρωπαίων στις διεθνείς αγορές, με την εμφάνιση του λεγόμενου «εμπορικού καπιταλισμού», οι ευρωπαϊκές κοινωνίες άρχισαν να επιδιώκουν την όλο και μεγαλύτερη συσσώρευση πλούτου μέσω του διεθνούς εμπορίου. Για δυόμισι αιώνες, κυριάρχησε ένας «οικονομικός εθνικισμός» που σήμαινε τη μέγιστη δυνατή κρατική προστασία της παραγωγής στη μητρόπολη, την με κάθε τρόπο αύξηση των εξαγωγών και τον ανηλεή ανταγωνισμό για την εξεύρεση νέων αγορών, την προώθηση των προϊόντων αλλά και για την ιδιοποίηση πρώτων υλών από και προς τις αποικίες. Ο κανόνας ήταν «να πουλάμε στους ξένους τα πάντα, να μην παίρνουμε απ’ αυτούς τίποτα».