Καχυποψία

Ο καθηγητής λέγεται Παυλόπουλος (καμία σχέση με τον αγαπημένο Προκόπη «καρδούλα μου»), είναι καθηγητής του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών στο μάθημα της Ψυχολογίας και μας ανακοίνωσε κάτι που ξέρει και η… γάτα που δεν έχω. Οτι μετά τον κορωνοϊό ποτέ οι σχέσεις των ανθρώπων δεν θα επανέλθουν στα προ της πανδημίας επίπεδα. Δεν τον γνωρίζω τον κύριο καθηγητή, αλλά νομίζω ότι χτύπησε ανοιχτές πόρτες – υπήρχε, ερωτώ, ποτέ περίπτωση, στο εξής, καθένας που συναντιέται με έναν άλλο, φίλο ή γνωστό, να αρχίσει τις εγκάρδιες αγκαλιές ή χαιρετούρες; Αυτά ανήκουν στο παρελθόν. Κάτσε, με το καλό, να δούμε να εξαφανίζονται οι μάσκες και τα γάντια από αυτούς που θα κυκλοφορούν στον δρόμο και βλέπουμε για τα υπόλοιπα. Δεν θα είναι εύκολη η προσαρμογή, κυρίως γιατί θα υπάρχει καχυποψία. Θα αλληλοϋποβλέπει ο ένας τον άλλο. Εγώ, ας πούμε, ξέρω για τον εαυτό μου ότι πλένω τα χέρια μου 752 φορές την ημέρα, ο άλλος που θέλει να τον χαιρετήσω διά χειραψίας πώς να γνωρίζω αν τα έχει πλύνει έστω και μία; Πρέπει να τον ρωτήσω. Αλλά αυτό είναι αγενές. Οπως αγενές θα είναι να μου προτείνει το χέρι και να το αποφύγω – σαν τον Χατζηχρήστο που έτεινε το χέρι για να τον χαιρετήσουν και τελευταία στιγμή το τραβούσε και… ίσιωνε το μέσα στη λίγδα μαλλί του (στην all times classic ταινία «Της κακομοίρας», υποδυόμενος τον Ζήκο, τον μπακαλόγατο). Εμείς, εισηγούμαι σε καθέναν που θα τείνει το χέρι να μας χαιρετήσει, να βγάζουμε από την τσέπη αστραπιαία ένα μπουκαλάκι με αντισηπτικό και να το τείνουμε προς το μέρος του! Θα εκτιμηθεί. Φαντάζομαι. Τι; Οχι;