Οι επιστήμονες του πρεκαριάτου

Στην Ελλάδα υπάρχει μια παρανόηση σε σχέση με τους δικηγόρους, τους μηχανικούς, αυτούς τους κλάδους που συνήθως κατηγοριοποιούμε ως επιστήμονες και κατατάσσουμε, παραδοσιακά, στα πιο δυναμικά και παραγωγικά κομμάτια της μεσαίας τάξης. Ενώ κάποια μέλη τους αγγίζουν τις υψηλότερες, εισοδηματικά, βαθμίδες του πληθυσμού, ένα σημαντικό ποσοστό είναι, στην πραγματικότητα, πρεκάριοι. Είναι ένας όρος που προέρχεται από την αγγλική λέξη precarious, που σημαίνει αβέβαιος. Είναι πολλοί επιστήμονες στην Ελλάδα που εργάζονται σκληρά με ελαστικούς όρους εργασίας, πολλοί που εργάζονται εκ περιτροπής ή περιστασιακά, με μπλοκάκια, έχοντας μάλιστα να πληρώσουν υποχρεώσεις όπως ο ΦΠΑ και οι συνδρομές στους επιστημονικούς συλλόγους τους. Ενώ, λοιπόν, για την κοινή γνώμη, οι μηχανικοί και οι δικηγόροι συνδέονται με το στερεότυπο του μεγαλοκαρχαρία, πίσω από κάθε πετυχημένο του κλάδου αυτού «κρύβονται» τουλάχιστον 100 ή και 200 που «τραβάνε κουπί» σε επιχειρήσεις και γραφεία ή παλεύουν ως ελεύθεροι επαγγελματίες, σε έναν άνισο ανταγωνισμό με συναδέλφους τους με φήμη, περισσότερο προσωπικό και περισσότερους πελάτες. Κι αυτό επιτείνεται στις νεότερες γενιές, καθώς αυτοί οι κλάδοι μεγάλωναν με τα χρόνια και δεν αφορούσαν μόνο τα παιδιά των ελίτ. Η αύξηση αυτή δεν έφερε μείωση του επιπέδου αφού, σύμφωνα με στοιχεία που κατά καιρούς συλλέγει και δημοσιεύει η Eurostat, οι έλληνες επιστήμονες συγκεντρώνουν καλές επιδόσεις ως προς τις δεξιότητές τους. Ιδίως δε στις ψηφιακές δεξιότητες, το σκορ των ελλήνων επιστημόνων είναι υψηλό. Είναι απορίας άξιο, για όποιον γνωρίζει τα παραπάνω, το γιατί επελέγη ειδικά αυτή η κατηγορία πληττόμενων πολιτών να στηριχθεί με την απαίτηση μιας τηλεκατάρτισης, και μάλιστα χαμηλού επιπέδου, ενώ άλλοι πολίτες, από τις ίδιες κοινωνικές τάξεις, το εισέπραξαν με απλή αίτηση.