Στις Συνόδους Κορυφής της ΕΕ οφείλει κανείς να κρατάει πάντα μικρό καλάθι. Ακόμη μικρότερο θα πρέπει να κρατήσει ενδεχομένως για μια Σύνοδο που γίνεται χωρίς οι συμμετέχοντες να έχουν προσωπική επαφή, αλλά από την απόσταση που επιβάλλει η υγειονομική κρίση. Είναι όμως ακριβώς αυτή η υγειονομική κρίση που επιβάλλει και κάτι ακόμη. Να ξεκινήσει η συζήτηση για τον επανασχεδιασμό του τρόπου με τον οποίο λειτουργεί η οικονομία.

Ο λόγος είναι απλός. Το σύστημα που σχεδιάστηκε μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο δείχνει να έχει φτάσει στα όριά του. Αν λοιπόν είναι ένας πόλεμος αυτός που βρίσκεται σε εξέλιξη, τότε το τέλος του δεν μπορεί παρά να συνοδευτεί από μια νέα αρχή. Και νέα αρχή σημαίνει και νέο οικονομικό παράδειγμα. Μπορεί όμως να τεθούν οι βάσεις ενός νέου οικονομικού παραδείγματος χωρίς μια νέα συμφωνία; Χωρίς ένα new deal όπως εκείνο που έβγαλε τις Ηνωμένες Πολιτείες και κατ’ επέκταση την παγκόσμια οικονομία από τη Μεγάλη Υφεση του ’30;

Η Ευρώπη είναι διχασμένη. Η κρίση δοκιμάζει και πάλι όχι μόνο τις αντοχές της αλλά και τη συνοχή της. Είναι όμως και μεγάλη οικονομική δύναμη για να μη δώσει τις δικές της απαντήσεις στις προκλήσεις που τίθενται εκ των πραγμάτων από αυτόν τον πόλεμο. Είναι επίσης πολύ γηραιά για να μείνει αμέτοχη και απλός παρατηρητής των εξελίξεων. Πριν από 75 χρόνια παρέδωσε τα σκήπτρα της. Εκείνος ο μεταπολεμικός κόσμος όμως έχει τελειώσει.