Θυμάμαι πριν από περίπου είκοσι χρόνια τον Γιάννη Βογιατζή στην παρουσίαση του βιβλίου ενός συναδέλφου του ηθοποιού, με πόσο σεβασμό είχε προσέλθει και πόσο ουσιαστικά μίλησε όταν κάποια στιγμή ζήτησε και του δόθηκε ο λόγος. Ακούγοντας είχα θυμηθεί μια κουβέντα του Αλέξη Μινωτή που όταν ήθελε να υπογραμμίσει το βάρος ενός ηθοποιού – φτάνει βέβαια να το πίστευε – έλεγε γι’ αυτόν ότι είναι το «πνεύμα» που τον έφερε στο θέατρο κι όχι γιατί τον είχαν ξεπλανεύσει οι κινηματογραφικές δάφνες της Αλίκης Βουγιουκλάκη και του Δημήτρη Παπαμιχαήλ, όπως είχε γράψει σε μεταγενέστερα χρόνια ένας πραγματικά σπουδαίος κι άδικα λησμονημένος σήμερα θεατράνθρωπος, ο Αλκης Θρύλος.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή