Αδικημένο επάγγελμα, να τα λέμε αυτά. Ακόμη και από τη λαϊκή στιχουργική. Ενώ, για παράδειγμα, ο Γιάννης Παπαϊωάννου είχε γράψει για «…μια ξανθιά μικρούλα που έχει μάτια έξυπνα, είναι και μοδιστρούλα» και ο Μάνος Ελευθερίου «καλύτερα να σ’ έλεγαν Μαρία και να ‘σουν ράφτρα μες στην Κοκκινιά», για τις κομμώτριες τίποτα από τραγούδι. Μόνο, στο σινεμά, ο Πατρίς Λεκόντ τις μνημονεύει στην ταινία «Ο εραστής της κομμώτριας», αλλά ήταν πολλή γαλλικούρα. Α, και το «Hairspray», αλλά ήταν πολλή αμερικανιά. Υπάρχει βέβαια το θεατρικό «Σεσουάρ για δολοφόνους» που ούτε θυμάμαι πόσα χρόνια παιζόταν στην Αθήνα. Οσο για τον Μιχαήλ Μαρμαρινό, στο «Κομμώτριες – Μεταπολίτευση» (σταμάτησε λόγω κορωνοϊού) υπονοεί τον όρο «κομμώτρια» που αναφέρεται στους βουλευτές οι οποίοι δεν παράγουν κοινοβουλευτικό έργο.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή