Το έπος της μεταδικτατορίας χρειαζόταν μια σκηνοθεσία: την αντίσταση του ελληνικού λαού κατά της χούντας. Η πολιτική ανάταξη θα ήταν πιο λειτουργική, θα οδηγούσε τον κόσμο σε μια μεγαλύτερη κοινοβουλευτική πειθαρχία, εάν στηριζόταν σε ένα υπόστρωμα αντιστασιακής μυθολογίας. Οσο πιο απενοχοποιημένοι έμπαιναν οι πολίτες στη νέα κοινοβουλευτική περίοδο, τόσο θα «προσχωρούσαν» σε αυτήν, τόσο θα την οικειοποιούνταν, τόσο θα ενσωματώνονταν κτητικά και αρμονικά. Αντίθετα, η τραγωδία και προδοσία της Κύπρου, κυρίως όμως η μη έξαρση κάποιου εθνικοαπελευθερωτικού φαινομένου, ενέτειναν τη συλλογική ενοχή αντί να την αμβλύνουν. Επομένως τα πολιτικά φαινόμενα της μεταδικτατορίας ουσιαστικά αιχμαλωτίστηκαν σε αυτή την αμφίδρομη ώση. Η δημοκρατία και ο φιλειρηνισμός, από ιδανικά, έγιναν δύο θεμελιώδη άλλοθι.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή