Το (αντι)παράδειγμα της Προεδρίας

Θα μπορούσε να ξεκινήσει κανείς από τη θεσμική αναγκαιότητα: η Πρόεδρος της Δημοκρατίας στις Καστανιές του Εβρου, την Κυριακή του Πάσχα. Και τότε, η στεγνή δημοσιογραφική καταγραφή θα ήταν και το μήνυμα. Η αρχηγός των Ενόπλων Δυνάμεων επέλεγε την terra incognita των συνόρων για να ευχηθεί στους στρατιώτες, σε μια συγκυρία πολλαπλώς φορτισμένη. Εστω κι έτσι, η ανίχνευση των συμβολισμών θα ήταν μίζερη – ή, για τα καλούπια της τρέχουσας αργκό, «επικοινωνιακή». Κι όμως, σε ένα μήνυμα, από αυτά που απαιτεί η εθιμοτυπία της ημέρας, χώρεσαν ο «πατροπαράδοτος, ευφρόσυνος» εορτασμός του Πάσχα, τον οποίο η Πρόεδρος επικαλέστηκε για την επόμενη χρονιά, αλλά και οι «προσωπικές θυσίες στο όνομα του συλλογικού καλού». Ενας παραφθαρμένος στίχος του Καζαντζάκη – κι αυτόν τον περιμένει κανείς σε ένα θεσμικό μήνυμα -, αλλά και η αποστροφή «Δεν μεμψιμοιρούμε. Υπομένουμε και επιμένουμε». Μόλις προχθές, Παγκόσμια Ημέρα Βιβλίου, το προεδρικό μήνυμα απείχε από την ξύλινη παρατακτική σύνδεση ευχών περιέχοντας μια αυθεντική στιγμή φιλαναγνωσίας: «Ξεφυλλίζοντας ένα από τα αγαπημένα μου βιβλία, το Αδριανού Απομνημονεύματα της Μαργκερίτ Γιουρσενάρ, πέφτω πάνω στη φράση: “Αναζήτησα την ελευθερία πιο πολύ από τη δύναμη, και τη δύναμη μόνο γιατί ως ένα σημείο ευνοεί την ελευθερία”. Μέσα σε λίγα λόγια, η συγγραφέας κατορθώνει να αποτυπώσει τον τρόπο με τον οποίο άσκησε την εξουσία ένας ρωμαίος αυτοκράτορας που δεν θέλησε να γίνει θεός γιατί εκτιμούσε απεριόριστα τον άνθρωπο μέσα του…».