Χρόνος για σκότωμα

Αν υπάρχει κόκκος αλήθειας στα όσα κατά τη διάρκεια της καραντίνας διαδηλώναμε διαδικτυακά, φαίνεται ότι το μεγαλύτερο πρόβλημά μας είναι μακράν η πλήξη. Βαριόμαστε εύκολα, ηχηρά, μαζικά, αδιαπραγμάτευτα, ακόμα και τον εαυτό μας τον ίδιο, πόσο μάλλον τους συγκατοίκους μας, συντρόφους, παιδιά, γονείς, προγόνους, οικιακά και συλλογικά φαντάσματα διάφορα. Δεν μπορούμε ούτε στιγμή να συνυπάρξουμε μαζί τους λες και η κόλαση δεν είναι οι άλλοι αλλά οι δικοί. Ενα αστικό δράμα τύπου Στρίντμπεργκ πρέπει να εξυφάνθηκε αυτές τις μέρες στα σπίτια, περιμένω να το δω και στη σκηνή. Η μόνη διέξοδος ήταν η μάσα και τα σίριαλ, αν και ούτε κι αυτό το πιστεύω. Κρίνοντας εξ ιδίων τα αλλότρια, το απ’ έξω κακό μού έκοψε εντελώς την όρεξη ενώ η βία των «καλών σειρών» με αποξένωσε εντελώς από το μέσα. Κι όμως. Αυτό που έφευγε από την οθόνη μου, τις πιο πολλές φορές ήταν η κυριολεξία του «σκοτώνω το χρόνο μου», μπαμ. Η ποιότητα δεν μου λέει απολύτως τίποτα και το φινίρισμα μού είναι βροντερά αδιάφορο. Στέκομαι κυρίως στην ωμή, την εργαλειοποιημένη βία. Για να δέσει ο εθισμός, για να περάσουν τα μηνύματα, για να μπαλωθεί η έλλειψη πρωτογενούς σκέψης, για να μην κόψει το αβγολέμονο της «τεκμηρίωσης». Μωρ’ τι μας λες;