Ηταν τα χρόνια μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση. Ο Στάλιν, ως γενικός γραμματέας του ΚΚΣΕ, κατατρόπωνε τους συντρόφους και ετοίμαζε το Πενταετές Πλάνο. Για το μαξιμαλιστικό πρόγραμμα χρειαζόταν ένας νέος τύπος ανθρώπου (homo sovieticus), νέοι επιστήμονες, νέοι αγρότες, νέοι διανοούμενοι και συγγραφείς. Οι τελευταίοι – όσοι δεν εκτελούνται ή εξορίζονται – γίνονται «μηχανικοί ψυχών». «Η τέχνη, που ορίζεται ως όπλο, πρέπει να υπηρετεί την πολιτική του κόμματος, πρέπει λοιπόν να είναι εργαλείο προπαγάνδας», όπως σημειώνει ο Ζαν Ζακ Μαρί στο «Στάλιν» (εκδ. Οδυσσέας, 2003, μτφ. Ελένη Αστερίου). «Ο καλλιτέχνης θα επιδίδεται να παρουσιάζει ρόδινη μια πραγματικότητα που δεν είναι καθόλου τέτοια και θα επιφυλάσσει το μαύρο χρώμα για τα κατάλοιπα του παρελθόντος, τους ταξικούς εχθρούς και τους προδότες». Στο πλαίσιο αυτό, ο πρώην αυτοεξόριστος Γκόρκι θα γίνει η διασημότητα του σοβιετικού καθεστώτος, ο Παστερνάκ θα περιοριστεί στη μετάφραση αγγλικών ποιημάτων και ο Μπουλγκάκοφ θα βάλει τα κείμενα στο συρτάρι.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή