Η Αλκηστη Πρωτοψάλτη βγήκε να κάνει µια βόλτα στους δρόµους της άδειας Αθήνας και αρχίσαµε – µια δράκα άνθρωποι – να τρωγόµαστε µεταξύ µας. «Το καλό µε τη µουσική», έλεγε ο Μποµπ Μάρλεϊ, «είναι πως όταν τη νιώσεις, δεν πονάς». Δεν το δεχτήκαµε το βάλσαµο. Τόση φαγωµάρα για µερικά τραγούδια καταντά γελοία εν µέσω τόσων προβληµάτων. Πώς το λέει ο Νίτσε: «Αυτοί που χόρευαν φάνηκαν τρελοί σ’ εκείνους που δεν µπορούσαν να ακούσουν τη µουσική».

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή