Στην πραγματικότητα, άργησε. Εγραψε με τη μορφή του κατεπείγοντος ένα βιβλίο για τον κορωνοϊό εν μέσω της πανδημίας, αλλά άργησε. Στη μετα-δημοκρατία που σέβεται τον εαυτό της και διυλίζει τα social media ο Ζίζεκ είναι κάτι σαν email που καταλήγει στα ανεπιθύμητα. Ακόμη κι αν δεν περιμένεις να ακούσεις τη γνώμη του, η γνώμη του θα σε βρει. Μαζί με αυτήν και ένα γρήγορο πέρασμα στη «λιβιδινική οικονομία», τα best of από Λακάν, Φρόιντ, Στάλιν και Χίτσκοκ. Εχοντας καταλάβει το δικό του οικόπεδο με θέα στην ποπ κουλτούρα, προσκαλεί συχνά τους καταναλωτές του πολιτισμού στο παιχνίδι της γάτας με το ποντίκι. Στο καλύτερο σενάριο είναι μια ένοχη απόλαυση. Σαν να πηγαίνεις στο θεματικό πάρκο με ολίγη από οικονομική ανάλυση, περισσότερο κινηματογράφο, μπόλικο σεξ και, φυσικά, τα αντιδραστικά τσιτάτα του παλαιομαρξισμού («προτιμώ τη χειρότερη εκδοχή του σταλινισμού από την καλύτερη του φιλελεύθερου, καπιταλιστικού κράτους πρόνοιας»). Στο χειρότερο σενάριο, είναι όπιο για διανοουμένους, με την άδεια του Ραϊμόν Αρόν. Το παιχνίδι μάλιστα γίνεται μονότονο, επειδή ο ρόλος της γάτας είναι μονίμως καπαρωμένος από τον ίδιο τον Ζίζεκ.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή