Επινοώντας το μέλλον

Πριν από μερικά χρόνια ο Φρέντρικ Τζέιμσον επικαλέστηκε το παράδοξο ότι «είναι πιο εύκολο να στοχαστούμε το τέλος του κόσμου παρά το τέλος του καπιταλισμού», υπογραμμίζοντας τον τρόπο που ολοένα και περισσότερο η συλλογική μας πολιτική σκέψη αδυνατεί να δει πέραν των ορίων μιας εκδοχής κοινωνικών σχέσεων και μορφών, ιστορικά προσδιορισμένων και σε καμιά περίπτωση «άχρονων» ή προορισμένων για την αναπαραγωγή στο διηνεκές, την ίδια που στη συλλογική μας φαντασία παίζει κεντρικό ρόλο η απειλή μιας «αποκαλυπτικών» διαστάσεων καταστροφής.