Καραντίνα, μπαλοτίνα και πουρές παστινάκι

Η καραντίνα είναι μια περίοδος πολλών μικρών αποκαλύψεων. Μια από αυτές είναι η ψυχαγωγική τηλεόραση και το πόσο αλλόκοτα εθιστικές μπορεί να γίνουν εκπομπές που υπό «κανονικές» συνθήκες μπορεί να μην άντεχες να παρακολουθήσεις. Κυρίως αυτές που είναι οι ανταγωνιστικές, τα παιχνίδια συμπεριφορών με έπαθλο. Οσο πιο ριάλιτι είναι τόσο πιο ενοχικά βυθίζεσαι σε αυτές. Ενοχλείσαι, αδημονείς και, κυρίως, κρίνεις, ακόμη κι αν δεν είσαι γενικώς ένα επικριτικό άτομο στην «κανονική» ζωή. Η ναυαρχίδα της ψυχαγωγίας του ανώνυμου κριτή είναι τα μαγειρικά ριάλιτι. Η δημοφιλία τους αποδίδεται στα δύο στοιχεία που συνδυάζουν. Από τη μια, την εικόνα του φαγητού και των πρώτων υλών του, που έχουν την ιδιότητα να προκαλούν οικείους συνειρμούς ακόμη κι αν είναι μαγειρεμένες με τις πιο απλησίαστες τεχνικές της υψηλής γαστρονομίας, που είναι μια τρομερή πολυτέλεια μεν αλλά σίγουρα πιο προσιτή από ένα ακριβό αμάξι ή ένα γιγαντιαίο σπίτι, γιατί μπορείς, θεωρητικά πάντα, να τη φτιάξεις μόνος με τα χέρια σου. Διαβάζεις τα σχόλια των αφοσιωμένων θεατών των εκπομπών αυτών και θαυμάζεις την εξοικείωση με την ορολογία και το επαγγελματικό λανγκάζ, την αυτοπεποίθηση με την οποία σχολιάζουμε οξύτητες και υφές ενός πιάτου που δεν έχουμε καν βάλει στο στόμα μας. Κι από την άλλη, ο σκληρός εθιστικός ανταγωνισμός των παικτών, κάτι σαν ποδόσφαιρο ή οποιοδήποτε άλλο λαϊκό άθλημα, με τη σημαντική διαφορά ότι ο εγκλεισμός τούς βαράει κατακούτελα και όλος ο κόσμος τους είναι αυτή η κατάσταση στην οποία βρίσκονται. Το κάστινγκ αυτών των εκπομπών δε είναι από μόνο του από μια μελέτη στις επιστήμες της συμπεριφοράς. Υπάρχουν οι κακοί, οι πολύ κακοί, οι ωραίοι, οι χιουμορίστες, οι χαλαροί, οι ανταγωνιστικοί, οι αδιάφοροι που απαραιτήτως συμπεριλαμβάνονται για να έχουν παίκτες να διώξουν όσο οι άλλοι αναπτύσσουν τις περσόνες τους και τις μεταξύ τους σχέσεις.