Μπορεί να αξιολογήσει κανείς με δύο τρόπους την είδηση πως σύντομα στη χώρα μας οι συντάξεις θα απονέμονται ψηφιακά. Μπορεί να δει αυτή την εξέλιξη ως ένα βήμα προόδου αλλά και μια πράξη σεβασμού απέναντι στους απόμαχους της ζωής που ως σήμερα ταλαιπωρούνται από μια απίστευτη γραφειοκρατία για να πάρουν αυτό που δικαιούνται. Από την άλλη όμως μπορεί να επισημάνει την τρομακτική καθυστέρηση: Γιατί άραγε έπρεπε να χαθεί τόσος χρόνος για να γίνει μέσα σε λίγους μήνες ό,τι δεν έγινε εδώ και τουλάχιστον μία δεκαετία;

Δεν είναι κάποιου είδους μεμψιμοιρία που επιβάλλει αυτή τη δεύτερη ανάγνωση. Αν πρέπει να δοθεί απάντηση στο ερώτημα είναι για να διακριβωθεί ποιος είναι ο λόγος για τον οποίο μια χώρα που μπορεί να κάνει άλματα μένει πολλές φορές καθηλωμένη στο έδαφος. Είναι για να αντιληφθούμε ποιες είναι εκείνες οι δυνάμεις που κρατούν δέσμια την κοινωνία εμποδίζοντας τον εκσυγχρονισμό της. Ποιοι κρατούν τη χώρα ουραγό σε τομείς που, όπως αποδεικνύεται, θα μπορούσε να είναι πρωτοπόρος.

Απέναντι σε αυτές τις δυνάμεις της καθυστέρησης είναι που πρέπει να κερδηθεί η μάχη. Και μην πιστέψει κανείς πως το όφελος είναι μόνο πρακτικό. Εκσυγχρονισμός της Δημόσιας Διοίκησης σημαίνει πως η σχέση του πολίτη με το κράτος μπαίνει σε άλλες βάσεις. Σημαίνει αλληλοσεβασμός και αμοιβαία εμπιστοσύνη. Σημαίνει τελικά ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο με βάση το οποίο το κράτος θα φροντίζει τους πολίτες του και οι πολίτες το κράτος τους.