Αλίμονο στους νέους!

Ελάτε τώρα. Ας είμαστε ειλικρινείς. Ποιος δεν θα ήθελε να είναι νέος, τόσο στην ψυχή όσο και στο σώμα; Και να βγαίνει λες και δεν υπάρχει αύριο; Προφανώς οι πάντες. Αλλά σε όλα μπορεί να μπει ένα όριο. Ολοι ομνύουν στο όνομα των Ελλήνων που τα κατάφεραν με τον κορωνοϊό και επιπέδωσαν την καμπύλη. Μιλούν οι πάντες για τους ηλικιωμένους που αντέχουν επειδή οι νέοι δεν σπάνε τα δεσμά του εγκλεισμού. Και άξαφνα, μέσα σε ελάχιστα 24ωρα η κανάτα πάει να σπάσει πριν φτάσει στην πηγή. Ισως δεν είναι μόνον οι μαθητές που δεν έχουν σχολείο και άρα ξενυχτούν ασύστολα. Μπορεί να είναι και οι μεγαλύτερης ηλικίας. Μια γενιά που βλέπει το τέλος της καραντίνας ως μια σύγχρονη απελευθέρωση από τον αόρατο δυνάστη. Ας μη φτάσουμε στους μύθους, να μη σκεφτούμε τον Φάουστ που πούλησε την ψυχή του στον διάβολο για να ξαναζήσει. Το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να σκεφτούμε τους γύρω μας. Και να αποκτήσουμε ξανά τη συλλογική συνείδηση των 42 ημερών…