Εξοδος κινδύνου

Η μέρα ήταν γλυκιά. Στην προηγούμενη ζωή μας θα λέγαμε πως είχε έναν καιρό ιδανικό για μεγάλες συγκεντρώσεις σε εξωτερικό χώρο. Και όντως, κάτι τέτοιο είχε γίνει. Οι Ελληνες είχαν αποφασίσει πως δεν συμφωνούν με τα μνημόνια, την οικονομική λιτότητα και τα συναφή – η συζήτηση περί ευθύνης δεν είχε ξεκινήσει για τα καλά. Υπήρχαν, άλλωστε, μόνο δύο κατηγορίες ανθρώπων: οι «πατριώτες», αριστεροί και δεξιοί, και οι «γερμανοτσολιάδες». Το κέντρο της Αθήνας είχε πολλά χρόνια να γεμίσει τόσο πολύ. Δεν έβλεπες πού ξεκινούσε και πού τελείωνε ο κόσμος. Εμοιαζαν με ψάρια που κολυμπούσαν σε ένα ποτάμι από σημαίες, με κοπάδι που ακολουθούσε ρυθμικά συνθήματα εναντίον της πολιτικής της κυβέρνησης. Βόλεψε η απεργία της ΓΣΕΕ και τα περισσότερα καταστήματα είχαν μείνει κλειστά, προστατευμένα από το πλιάτσικο που είχε συμβεί στο παρελθόν σε διάφορες κατά καιρούς διαμαρτυρίες. Η συνθήκη, βέβαια, δεν ήταν η ίδια για όλους. Η μεγάλη τράπεζα της οδού Σταδίου λειτουργούσε κανονικά.