Οχι μόνο παλαμάκια, παρακαλώ

Αν ήμουν σύζυγος χαλίφη, θα πρόσεχα να μην εκφράσω εμμέσως κάποια μορφή επαγγελματικής διάκρισης υπέρ μιας κατηγορίας εργαζομένων και εις βάρος ορισμένων άλλων κατηγοριών. Μάλιστα, ως χαλίφης, θα ήμουν εξίσου πολύ προσεκτικός να μην προκαλέσω το κοινό αίσθημα παρέχοντας αφειδώς εκατομμύρια ευρώ σε διαχειριστές δημοσίων έργων, π.χ. τα διόδια στις εθνικές οδούς, οι οποίοι έχουν ήδη ωφεληθεί και ως εργολάβοι αυτών των έργων. Ευτυχώς, λοιπόν, δεν είμαι σύζυγος χαλίφη, ούτε και χαλίφης, ούτε καν λάτρης του βεζίρη Ιζνογκούντ. Δεν είμαι ούτε συνδικαλιστής. Δεν μου αρέσει η αξιακή μιζέρια που ενίοτε εκφράζει ο σύγχρονος συνδικαλιστικός λόγος, ιδίως εκείνος που είναι πρόθυμος να σιωπήσει μόλις εμβαπτισθεί στη φορμόλη της εξουσίας. Επίσης, δεν θέλω να διαβαστεί ως λαϊκιστική προτροπή προς την εργοδοσία και προς την εξουσία, μολονότι, αν εκλαμβανόταν ως λαϊκιστική παραίνεση, μάλλον θα ενισχυόταν η αποτελεσματικότητα της πρότασής μου, και συνεπώς έτσι δεν είμαι ούτε αντιπολιτευόμενος.