Περί αστροναυτών, ζωγραφικής και εραστών

Στην πρόσφατη επικοινωνία μας, στα τέλη Μαρτίου, για τη συνέντευξη που δημοσιεύθηκε στο σαββατιάτικο φύλλο της 28ης Μαρτίου, ο κορωνοϊός είχε δείξει τα δόντια του για τα καλά. Ολοι αναζητούσαν απεγνωσμένα συμπεράσματα για την πρωτόγνωρη εμπειρία και για την πολυαναμενόμενη, αλλά ακόμη μακρινή, επιστροφή στην κανονικότητα. Πόση ελευθερία μπορούσε να ανακαλύψει σε μια κατάσταση αυτοεγκλεισμού στο σπίτι ο ομότιμος καθηγητής Εγκληματολογίας στο Πανεπιστήμιο του Ρέντινγκ, ήταν μία από τις ερωτήσεις μας. «Απεριόριστη, αν επιστρατεύσουμε τη φαντασία μας. Ελάχιστη, αν η φαντασία μας έχει αποστρατευθεί ή ατροφήσει. Οσο πλουσιότερη η φαντασία μας, τόσο ελαστικότεροι οι τοίχοι του εγκλεισμού μας. Αν τον βιώνουμε με τον κατάλληλο τρόπο, ο εγκλεισμός, αντί να μας περιορίζει, μπορεί να μας εμπλουτίζει». Ο Ευγένιος Τριβιζάς διατηρούσε το δικαίωμα να είναι αισιόδοξος, να ψάχνει τη φωτεινή πλευρά της ατομικής ευθύνης και τον δρόμο που μπορούσε να βγάλει μέχρι τον σουρεαλισμό ως βαλβίδα εκτόνωσης. «Σ’ αυτή την περιπέτεια που περνάμε βλέπετε από τώρα ένα φωτάκι κάπου στην άκρη της διαδρομής;» τον ρωτούσαμε τότε. «Βλέπω μια πυγολαμπίδα προάγγελο των πέντε ήλιων» ήταν η απάντησή του.Ηταν δεδομένο από τότε ότι ο εγκληματολόγος – συγγραφέας (όπως προτιμά ο ίδιος να προσδιορίζεται) δεν θα το έβαζε κάτω. Θα ανταποκρινόταν στην αποστολή που κατά κάποιον τρόπο τού έχουν αναθέσει οι μακρινοί, αλλά και τόσο κοντινοί του θαυμαστές. Ο κανόνας του ήταν ανέκαθεν απλός: όταν δεν μπορείς να κατανοήσεις τη σκληρή πραγματικότητα, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα. Δημιουργείς μια διαφορετική. Μια τέτοια ιστορία, μεταξύ Γης και Διαστήματος, φαντασίας και καθημερινότητας, έστειλε ο ίδιος, αποκλειστικά για «ΤΑ ΝΕΑ», σχετικά με την περίοδο που μόλις βιώσαμε και αυτήν που προσδοκούμε. Οι ήρωές της είναι οι εσωστρεφείς και εξωστρεφείς άνθρωποι απέναντι στον εγκλεισμό. Οσοι διαβάζουν, όσοι «προτιμούν περισσότερο αλάτι στο φαγητό», όσοι επιχειρούν ταξίδια. Δηλαδή όλοι εμείς.Επιμέλεια Διονυσία Μαρίνου