Στις 5 Μαΐου 2010 από το μπαλκόνι του υπουργείου Εργασίας άκουγα τα συνθήματα της μεγάλης πορείας στην οδό Σταδίου. Με κάποια μπλοκ της πορείας να με «περιποιούνται» προσωπικά. Σε κάποια στιγμή, νομίζω γύρω στο μεσημέρι, είδα τους μαύρους καπνούς λίγες δεκάδες μέτρα πιο πάνω από το υπουργείο. Δύο αστυνομικοί από την ασφάλειά μου βρίσκονταν σε ένα κτίριο όπου στεγάζονταν υπηρεσίες του υπουργείου, στη γωνία των οδών Σταδίου και Κοραή, έτσι είχαν εικόνα του εμπρησμού στη Μαρφίν και με ενημέρωσαν πως η κατάσταση είναι πολύ επικίνδυνη και πως δεν αποκλείεται να υπάρχουν νεκροί. Η συνέχεια είναι γνωστή. Συγκλονίστηκα κι ακόμη είμαι επηρεασμένος. Αγορεύοντας στη Βουλή ζητούσα από όλα τα κόμματα να καταδικάσουμε τη δολοφονία, αλλά η αριστερή πτέρυγα της Βουλής δεν ακολουθούσε, ούτε έπαιρνε πρωτοβουλίες. «Φαίνεται πως αν το θύμα μιας δολοφονίας δεν προέρχεται από τις τάξεις της ή δεν είναι διαδηλωτής, η ζωή δεν έχει αξία», έλεγα στη Βουλή επί δέκα ολόκληρα χρόνια, σε κάθε αναφορά μου στην εγκληματική αυτή ενέργεια. Διπλά δεδομένα, διπλή αξία της ανθρώπινης ζωής!!! Τι κατάντια!!! Από τότε, στις 5 Μαΐου κάθε έτους άφηνα ένα λουλούδι στον τόπο της δολοφονίας.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή