Η υποτιμημένη αξία της διαδικασίας

Ας ξεκινήσουμε με μια παραδοχή: είναι δύσκολο να ξέρει κανείς στα σίγουρα τι ακριβώς συνέβη στην πλατεία της Αγίας Παρασκευής, κατά πόσο υπήρχε πάρτι και σκληρή καταστολή. Αλλωστε σε αυτά ο καθένας επηρεάζεται κι από τις προσωπικές του εμπειρίες, αντιλήψεις και προκαταλήψεις. Το να μην μπορούμε να συμφωνήσουμε σε κάποια πράγματα, όμως, που θα μπορούσαμε να συνεννοηθούμε είναι περισσότερο προβληματικό και δείχνει τα λεπτά όρια στα οποία κινείται όχι μόνο η ελληνική κυβέρνηση, αλλά γενικώς οι κυβερνήσεις και οι εξουσίες στη διαχείριση μιας τέτοιας κρίσης. Στις φιλελεύθερες δημοκρατίες του δυτικού κόσμου είναι αντικειμενικά δύσκολη υπόθεση να επιβάλεις μια παρατεταμένη, με άγνωστη ημερομηνία λήξης, περιόδο εγκλεισμού, κοινωνικής απομόνωσης και περιορισμών της κυκλοφορίας. Μπορεί να μην το λέμε συχνά, αλλά εκτός από τα δικαιώματα της απρόσκοπτης μετακίνησης, της συνάθροισης, της διαμαρτυρίας κ.ά. στις σύγχρονες καπιταλιστικές κοινωνίες δικαίωμα είναι και η ψυχαγωγία και η διασκέδαση, εντός των ορίων άσκησης δικαιωμάτων και των υπολοίπων. Ο περιορισμός των δικαιωμάτων πρέπει όχι απλώς να γίνεται σπάνια, για σοβαρούς λόγους και με πολύ προσεκτικές σταθμίσεις, αλλά και με ιδιαίτερη φροντίδα για το πώς ακριβώς θα επιβάλλεται – στη νομοθεσία άλλωστε συμβαίνουν αυτά, έχουμε δει και καλές προθέσεις να καταρρέουν από νομοτεχνικές αβλεψίες ή από λάθη στην επιβολή από τη διοίκηση και τις αρμόδιες Αρχές.