Η αναστολή λειτουργίας των θεάτρων και ο περιορισμός κυκλοφορίας που ακολούθησε βρήκε τον Δημήτρη Τάρλοου λίγες εβδομάδες πριν ο «Γιούγκερμαν» συμπληρώσει τη δεύτερη sold out σεζόν. Και ακόμη λιγότερες μετά την πρεμιέρα του «Δόξα κοινή». Ενα σκηνοθετικό πείραμα οπτικοποίησης ερωτικών στίχων ελλήνων ποιητών από τη Σαπφώ έως τον Καββαδία, σε σύνθεση του Στρατή Πασχάλη, που είχε ήδη γοητεύσει το κοινό. Αλλά επίσης και με πολλά σχέδια και συνεργασίες που είχαν πάρει τον δρόμο τους. Παρ’ όλα αυτά, στο τηλέφωνο ακούγεται αρκετά ψύχραιμος. Είναι άλλωστε χαρακτηριστικό του ότι, ενώ, ως σκηνοθέτης, αναδεικνύει και εμβαθύνει το συναίσθημα των ρόλων με τους οποίους καταπιάνεται, στον λόγο του αποφεύγει να «παίζει» με συναισθηματικές χορδές.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή