Στη διάκριση ευρωπαίων και αμερικανών διανοουμένων αναφέρεται η Marta Figlerowicz στο publicbooks.com θυμίζοντας ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από το δοκίμιο του Ουμπέρτο Eκο «Travels to hyperreality» το 1986 (με το οποίο εξηγεί γιατί δεν συμφωνεί): «Eνας αμερικανός δημοσιογράφος με ρώτησε κάποτε πώς καταφέρνω να συνδυάζω τη δουλειά μου ως πανεπιστημιακού καθηγητή και συγγραφέα βιβλίων που κυκλοφορούν από πανεπιστημιακές εκδόσεις με την άλλη ενασχόληση που στις ΗΠΑ θα αποκαλούσαν “αρθρογράφος γνώμης”… Του απάντησα ότι πρόκειται για κάτι κοινό στους ευρωπαίους διανοουμένους, στη Γερμανία, τη Γαλλία, την Ισπανία και, προφανώς, την Ιταλία: όλες τις χώρες όπου ένας άνθρωπος της γνώσης νιώθει υποχρεωμένος να εκφραστεί στις εφημερίδες, να σχολιάσει – υπό το δικό του πρίσμα και τα ενδιαφέροντα – γεγονότα που αφορούν όλους τους πολίτες. Πρόσθεσα μάλιστα, σχετικώς χαιρέκακα, ότι αν υπάρχει ένα πρόβλημα με κάτι τέτοιο δεν αφορά εμένα. Είναι μάλλον πρόβλημα των αμερικανών διανοουμένων, που ζουν σε μια χώρα όπου η διάσταση ανάμεσα στους καθηγητές πανεπιστημίου και τους στρατευμένους διανοητές είναι πιο αυστηρή από τις δικές μας χώρες».

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ