Η ενασχόληση, εν μέση πανδημία, με τον πρωθυπουργό της Μεγάλης Βρετανίας προσφέρει, εκτός από το πάντα πικάντικο του πράγματος, προβληματισμούς για ζητήματα δημοκρατίας. Βρισκόμαστε άραγε μπροστά στον χαρακτηριστικότερο, ή και στον μόνο, εκπρόσωπο του «τρίτου δρόμου προς τον λαϊκισμό», ανάμεσα στους σκέτους αυταρχικούς τύπου Πούτιν, Ορμπαν, Ερντογάν και τους αγράμματους αυταρχικούς τύπου Τραμπ και Μπολσονάρου; Αν ναι, τι προοιωνίζεται αυτό για την παγκόσμια μάχη δημοκρατίας – λαϊκισμού που χαρακτηρίζει τον αιώνα μας; Πόσο ρόλο παίζει ο χαρακτήρας, η εν γένει προσωπικότητα ενός πολιτικού, σε σχέση με τον τρόπο που πολιτεύεται, και τι συμβαίνει όταν αυτά ταυτίζονται ή όταν κάποιος πολιτικός θέλει να παρουσιάσει ότι ταυτίζονται; Πόσο μπορεί, και πόσο πρέπει, να ξεχωρίζει η πολιτική κρίση για ένα δημόσιο πρόσωπο από περιστατικά του ιδιωτικού βίου που το καθιστούν αν όχι αυτομάτως συμπαθές, πάντως κάτι σαν είδος υπό προστασία; Ακούω ήδη την έκφραση μιας διπλής αμηχανίας: «είναι νωρίς ακόμα για πολιτικές αποτιμήσεις» και «ο άνθρωπος πήγε να πεθάνει κι εσύ κάνεις κριτική;».

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή