Μόλις δίναμε την κόλλα με το γραπτό του τελευταίου μαθήματος, της τελευταίας μέρας της σχολικής χρονιάς, βγαίναμε σχεδόν με οδύνη στο προαύλιο. Τι να πρωτοκάνεις; Μπάνιο με τις συμμαθήτριες (επιτέλους τέλος στην ποδιά και την ερωτική καταστολή), μπάλα στο γηπεδάκι, υπακοή στη μάνα «να φέρεις ψωμί, καθώς έρχεσαι», ανεμπόδιστη ζωγραφική, τι; Είναι απίθανη και ασύλληπτη αυτή η ελευθερία. Η οποία θα υπάρχει κι αύριο και μεθαύριο και για τρεις καλοκαιρινούς, ηλιοκαμένους μήνες.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή