Πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός…

Ο τίτλος («The last dance») θυμίζει το παλιό μεγάλο σουξέ του Νίκου Καρβέλα και της Αννας Βίσση – «Ο τελευταίος χορός». Ο πρωταγωνιστής, όμως, του δεκάωρου ντοκιμαντέρ που προβάλλουν αυτό τον καιρό το ΕSPΝ και το Netflix δεν χορεύει: ο Μάικλ Τζόρνταν διηγείται την καριέρα του με πρόσχημα το τελευταίο πρωτάθλημα που κέρδισε με τους Μπουλς και το κάνει με εντιμότητα και διάθεση για εξομολογήσεις. Οι συνθήκες που υπάρχουν ενώ η ιστορία ξεκινά δεν είναι συνηθισμένες. Οι Μπουλς έχουν κερδίσει το πέμπτο τους πρωτάθλημα. Ο τζένεραλ μάνατζερ Τζέρι Κραάουζε θέλει να κάνει ανανέωση στην ομάδα. Ο προπονητής Φιλ Τζάκσον, πριν η σεζόν αρχίσει, είναι στον αέρα. Κι όμως οι παραγωγοί αποφασίζουν την καταγραφή των γεγονότων αυτής της χρονιάς χωρίς να γνωρίζουν αν αυτό που θα προκύψει θα είναι το χρονικό ενός θριάμβου ή μιας διάλυσης. Αλλωστε το αποτέλεσμα είναι το λιγότερο που ενδιαφέρει: η προσωπικότητα του Τζόρνταν εγγυάται πως ό,τι καταγραφεί δεν μπορεί παρά να είναι εντυπωσιακό και ενδιαφέρον – το παιχνίδι και οι ήρωές του είναι ψηλότερα από ήττες και νίκες. Προκύπτει μια ιστορία με σπάνιο σασπένς που δεν θα μπορούσε να γράψει κανείς σεναριογράφος. Κυρίως γιατί αυτό το αληθινά σπουδαίο ψηφιδωτό βασίζεται στην καταγραφή μιας πραγματικότητας που ούτε φτιασιδώνεται, ούτε ωραιοποιείται. Δεν χρειάζεται άλλωστε κάτι τέτοιο.