Κράτος πρόληψης και τεχνοκρατία

Η υγειονομική κρίση που κυριαρχεί σε όλο τον κόσμο τους τελευταίους τρεις μήνες έθεσε σε μεγάλη δοκιμασία ανάμεσα στα άλλα και τους κρατικούς θεσμούς, οι οποίοι επωμίστηκαν το μεγάλο βάρος της ιατρικής, κοινωνικής και οικονομικής διαχείρισης των συνεπειών της. Ανεξάρτητα από το αν οι πανδημίες και η αντιμετώπιση των ιών είναι σχετικά σπάνιες με αυτή τη μορφή και σε αυτή την έκταση, είναι αναμφίβολο ότι το φαινόμενο παρά τα πρωτόγνωρα χαρακτηριστικά του – εύκολη διασπορά, θνησιμότητα, άγνοια βασικών παραμέτρων της επιδημικής συμπεριφοράς του, έλλειψη θεραπευτικών μεθόδων σε προληπτικό (εμβόλια) και σε κατασταλτικό (δόκιμες θεραπευτικές μέθοδοι) επίπεδο – εντάσσεται σε ένα περιβάλλον διακινδύνευσης που δεν δικαιολογεί τον αιφνιδιασμό. Το περιβάλλον αυτό είναι παγκοσμιοποιημένο, με αποτέλεσμα η διασύνδεση των ανθρώπων και η πυκνότητα του πληθυσμού να συνεπάγονται ευρεία διασπορά των ιών χρονικά και χωρικά δύσκολα ελέγξιμη. Η διαπίστωση, από πολλούς, ότι υπάρχει επιστροφή του κράτους ως κεντρικού θεσμού που αναλαμβάνει τη διαχείριση της κατάστασης καταδεικνύει την αδυναμία των διεθνών θεσμών να συντονιστούν και να επεξεργαστούν λύσεις που μόνο ως παγκόσμιες θα είναι αποτελεσματικές. Συνεπώς δεν υπάρχουν μόνιμες επιστροφές, ούτε διαρκείς αποχωρήσεις στο γεωπολιτικό περιβάλλον της πανδημίας καθώς η κατάσταση είναι ρευστή και οι απαντήσεις μοιραία προσωρινές.