Η προκατάληψη της επιβεβαίωσης

Στο βιβλίο «Εξωγήινοι – Η επιστήμη ρωτά: υπάρχει κάποιος εκεί έξω;», που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Τραυλός και στο οποίο θα χρειαστεί να επανέλθουμε με άλλη αφορμή, ο καθηγητής Θεωρητικής Φυσικής Τζιμ Αλ Καλίλι έχει την έμπνευση να συγκεντρώσει ορισμένους από τους κορυφαίους της διεθνούς επιστημονικής κοινότητας (αστρονόμους, βιοχημικούς, κοσμολόγους, ανθρωπολόγους, νευροεπιστήμονες κ.ο.κ.) και να τους ζητήσει να καταθέσουν την άποψή τους – από την πλευρά της ειδικότητάς τους, εξυπακούεται – τόσο για την ύπαρξη εξωγήινης ζωής αυτής καθαυτήν, όσο και για τις μορφές που ενδέχεται να έχει πάρει η ζωή αυτή. Υποχρεωτικά, το δεύτερο σκέλος του ερωτήματος δεν μπορεί να αγνοήσει και τις μορφές που έλαβε η ζωή στη Γη κατά την εξελικτική διαδικασία. Από τη στιγμή που μας ενδιαφέρει περισσότερο να μάθουμε εάν υφίστανται νοήμονα εξωγήινα όντα (όχι πως θα αγνοήσουμε τα υπόλοιπα, αλλά με τα νοήμονα έχουμε ασυγκρίτως πιο πολλές πιθανότητες κάπως / κάπου / κάποτε να επικοινωνήσουμε), φυσικό επόμενο είναι να εξετάσουν οι επιστήμονες και την ανώτερη μορφή ζωής στη Γη, που τυγχάνει να είναι η ανθρώπινη – παρότι για την ποιότητα της νοημοσύνης της, το έχουμε ξαναπεί, εγείρονται ισχυρές αμφιβολίες.