Ο πατέρας του Strannik (περιπλανώμενος στα ρωσικά) δούλευε στους πυραύλους του στρατού και «είχε εκτεθεί πολύ σε ραδιενέργεια», σύμφωνα με την αφήγηση του γιου του. Υπηρέτησε εθελοντικά στον πόλεμο της πρώην ΕΣΣΔ με το Αφγανιστάν, του άρεσε να γράφει ποιήματα και να παίζει μουσική, αλλά «το περιβάλλον του σκότωσε τα πάντα μέσα του». Ο γιος του, πάλι, ένας άστεγος πυγμάχος που κυκλοφορεί στους δρόμους της Μόσχας και συμμετέχει σε αγώνες κλειστού τύπου, νιώθει άσχημα που δεν μπορεί να προσφέρει μια καλύτερη ζωή στη μητέρα του. «Μακάρι να μπορούσα να της αγοράσω έναν καναπέ» λέει σε μια από τις εξομολογήσεις του.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή