Socializing στα χρόνια της χολέρας

Τ’ άκουσε ο Σπύρος Παπαδόπουλος, τ’ άκουσε ο Διονύσης Σαββόπουλος, τ’ άκουσε η Αλκηστις Πρωτοψάλτη, τώρα ήρθε και η σειρά του Χρήστου Λούλη να φάει κι αυτός τα βελάκια του. Θα έριχνα κι εγώ τα δικά μου αν το μισό σύγχρονο ελληνικό θέατρο δεν πλούτιζε από τις βλαστήμιες, τα μπινελίκια, τα ξεμαλλιάσματα και τους σβουριχτούς κατακέφαλους επί σκηνής που είναι τόσο τραβηχτικοί για το «νεανικό κοινό». Για να γίνει εναργέστερος ο ρόλος του βαρβάτου αρσενικού και να μασηθεί καλά η art food, οι τσιρίδες και τα καντήλια πάνε σύννεφο. Τερματίστε το και με πραγματικά λιοντάρια και πραγματικούς μονομάχους, δεν είναι εκεί το θέμα μου. Ούτε καν ο Λούλης δεν είναι το θέμα μου, που δυο φορές είπε ο άνθρωπος να αφήσει για λίγο την comfort zone του μεγάλου ρεπερτορίου, και στις δυο ατύχησε. Οταν όμως έπαιζε τον «Γιάνη» δεν είδα να του την πέσει κανείς κι ας του πήρε πολύ χρόνο μέχρι να ξεφορτωθεί από πάνω του τη γλώσσα του σώματος και την εκφορά του Βαρουφάκη. Τώρα που τόλμησε να υποδυθεί τον λάιτ γκόμενο ξεσηκώθηκαν εναντίον του και τα πόμολα της διπλανής πόρτας. Τα ανυπόμονα αυτά πόμολα που εν μέσω θανατικού, δεν έβλεπαν την ώρα, πότε αχ πότε θα σταματήσουν να τα ψεκάζουν με χλωρίνη για ν’ ανοίξουν επιτέλους οι θύρες προς πιο ψεκασμένες δραστηριότητες όπως νυχάδικα, φτερνάδικα, φρυδάδικα, βλεφαριδάδικα, πιλατάδικα και, μετά συγχωρήσεως, ορθάδικα. Θέλετε κι άλλα, ή να σπάσω τον καθρέφτη να τελειώνουμε; Να καθρεφτιζόμαστε κατευθείαν πάνω στις επιθυμίες μας οι οποίες, ως γνωστόν, μας λένε πάντα «ναι σε όλα»; Με μια βιντεοκάμερα στους θαλάμους του «Ευαγγελισμού» σε πραγματικό χρόνο, να σου πω εγώ για πότε θα άλλαζαν οι προτεραιότητες και οι τάσεις στο socializing, αλλά ποιος τολμάει να φτιάξει ένα τέτοιο σποτ;