Κατανοώντας τον συναισθηματισμό

Σπανίως απασχολούν τόσο τον δημόσιο διάλογο οι αγορεύσεις σε μια δίκη όσο απασχόλησε η αγόρευση της εισαγγελέως στη δίκη Τοπαλούδη. Πολλοί μοιράστηκαν τον συγκινησιακό φόρτο που παραδέχθηκε και μοιράστηκε με την αίθουσα η εισαγγελέας, ενώ άλλοι, δικηγόροι κυρίως, είχαν τις ενστάσεις τους, με δικονομικά επιχειρήματα, ανεξαρτήτως, φυσικά, της όποιας άποψης μπορεί να έχουν για την ουσία της υπόθεσης. Αυτές τις ενστάσεις ήρθε να υπογραμμίσει κι η αντίδραση του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών. Οι λειτουργοί της Δικαιοσύνης έχουν τον άβολο ρόλο να επισημαίνουν πάντοτε όσα εξασφαλίζουν τη διαδικασία απόδοσης δικαιοσύνης, ακόμη κι αν ακούγονται δύστροπα ή ενοχλητικά. Οι υπόλοιποι εξ ημών δύσκολα μπορούμε να διακρίνουμε τα όρια σε μια διαδικασία Μεικτού Ορκωτού Δικαστηρίου, όπου φυσικοί δικαστές είναι, τελικά, οι ένορκοι, οι απλοί πολίτες (η παράμετρος αυτή δεν πρέπει να παραβλέπεται). Αλλωστε το λεγόμενο «κοινό περί δικαίου αίσθημα» είναι, ας είμαστε ειλικρινείς, μεγάλη παγίδα. Η ιστορία είναι γεμάτη από «πέραν πάσης αμφιβολίας» καταδίκες που κατέπεσαν και περιπτώσεις που το «κοινό περί δικαίου αίσθημα» λιθοβόλησε, κυριολεκτικά ή μεταφορικά, αθώους. Πρέπει να προσπαθούμε να το θυμόμαστε αυτό, όσο δύσκολο κι αν είναι.