Ο χορός των Βρυξελλών

Ηταν δύο κοντινά σχόλια κάτω από μια ανάρτηση επικαιρότητας για τις συστάσεις του Κολεγίου Επιτρόπων σχετικά με τον τουρισμό και τις μετακινήσεις – που προφανώς καταγράφηκαν από τους σχολιαστές ως προσπάθεια μετακύλησης ευθυνών. Στο πρώτο γινόταν επίκληση της ορχήστρας του «Τιτανικού» που συνέχιζε να παίζει σχεδόν έως το τέλος, σαν αν μην αντιλαμβανόταν ότι το καράβι βουλιάζει από το ρήγμα του παγόβουνου. Λίγο μετά, κάποιος άλλος σχολίαζε ότι οι Βρυξέλλες χόρευαν ακόμη και την παραμονή της μάχης του Βατερλώ, ούτε 25 χιλιόμετρα μακριά. Το νόημα ήταν πως ζούσαν, αμέριμνες, στον δικό τους κόσμο, ενώ ο Βοναπάρτης προήλαυνε. Η πρώτη ιστορία είναι πασίγνωστη (και μέσα από την οσκαρική ταινία του Τζέιμς Κάμερον), αλλά η δεύτερη που πηγαίνει έναν αιώνα πιο πίσω από τον «Τιτανικό» είναι μια πραγματική ιστορία, που τον 19ο αιώνα είχε λάβει στην Αγγλία τις δικές της θρυλικές διαστάσεις. Εχει τη σημασία του, ωστόσο, ότι οι Αγγλοσάξονες τη μνημόνευαν τα τελευταία χρόνια για να αναδείξουν το χάσμα τους με την έδρα της Κομισιόν, τη γραφειοκρατία της και την αναποφασιστικότητά της.