Οι πλατείες ως τραγωδία;

Η μαζική έξοδος, κυρίως των νέων, στις πλατείες, είναι αυθόρμητη προφανώς και οφείλεται στην ενδιάθετη τάση για τη φυγή από την οικογένεια, την ανάγκη για επαφή και επικοινωνία, την απελευθέρωση από τον αναγκαστικό εγκλεισμό. Συνεπικουρούν δε η νεανική αφέλεια, η άγνοια κινδύνου, η δυσπιστία στις όποιες εξουσίες, η άρνηση των κανόνων και η ικανοποίηση του ατομικού ευδαιμονισμού. Δίπλα στους νέους όμως βρίσκουν την ευκαιρία να εμφανιστούν και πολλοί που εκκινούν από άλλες αφετηρίες. Είναι κατ’ αρχάς οι πάσης φύσεως ανορθολογιστές και συνωμοσιολόγοι, οι οποίοι αρνούνται την ύπαρξη της πανδημίας ή του κινδύνου της και βάλλουν κατά των επιστημόνων ή κατά κάποιων αδιόρατων, αλλά ευκόλως εννοούμενων, οικονομικών και εθνοφυλετικών, συμφερόντων που υποτίθεται κατασκεύασαν και διέσπειραν τον ιό. Οι τέτοιων αντιλήψεων «αγανακτισμένοι» ήδη διαμαρτύρονται στις πλατείες διαφόρων ευρωπαϊκών πόλεων. Στις εγχώριες πλατείες η κατάσταση είναι διαφορετική. Η συγκέντρωση σ’ αυτές και η μη τήρηση των οδηγιών της αρμόδιας επιστημονικής επιτροπής για την αντιμετώπιση της διασποράς του κορωνοϊού, ο οποίος είναι ακόμα παρών, υιοθετήθηκε από τον αντεξουσιαστικό και αριστερίστικο χώρο, αλλά και από κάποιες παραφυάδες του ΣΥΡΙΖΑ και επενδύθηκε με έναν αντιστασιακό λόγο. Σταδιακά δημιουργείται ένα θολό, αντιφατικό και ποικιλόμορφο νεανικό κίνημα το οποίο ενοποιείται στην κατεύθυνση της αντίστασης στη φαντασιακή στρατηγική της γενικευμένης πειθάρχησης του πληθυσμού και στην υπεράσπιση του δημοσίου χώρου από τη φαντασιακή και πάλι υφαρπαγή του από το επιτηρητικό κράτος. Σ’ αυτό φαίνεται ότι συντελούν και οι κατασταλτικοί μηχανισμοί του κράτους, λόγω αδυναμίας διαχείρισης τέτοιων μαζικών εκδηλώσεων ή και, ενδεχομένως, απελευθερωμένου υπερβάλλοντος ζήλου.