Το μεγάλο στοίχημα της επόμενης μέρας

Μεγάλη κρίση δικαιολογεί εκτεταμένη κρατική παρέμβαση. Το Νew Deal έβγαλε τις ΗΠΑ από τη Μεγάλη Υφεση. Μετά την κρίση του 2008, οι νομισματικές αρχές (και η ΕΚΤ – με κάποια καθυστέρηση) ακολούθησαν ανορθόδοξες επεκτατικές πολιτικές, οι κυβερνήσεις μεγάλα προγράμματα τόνωσης της οικονομίας. Η παρούσα κρίση είναι οξύτερη, πλήττοντας ζήτηση και προσφορά. Επιχειρήσεις νεκρώνουν, εφοδιαστικές αλυσίδες διαταράσσονται, κρίσιμοι κλάδοι απειλούνται με κατάρρευση, μαζική διάθεση υγειονομικού υλικού επιβάλλεται. Το κράτος παρεμβαίνει να καλύψει τα κενά, να θέσει έκτακτους κανόνες, να στηρίξει εισοδήματα και να περιορίσει την αύξηση της ανεργίας, να στηρίξει σημαντικές επιχειρήσεις για να μπορούν να επανέλθουν. Ορισμένα στοιχεία αυτής της παρέμβασης θα (έπρεπε να) είναι μονιμότερα: η διασφάλιση δημόσιων αγαθών όπως η δημόσια υγεία, η κινητροδότηση του ιδιωτικού τομέα για να επενδύσει σε τομείς υψηλής προστιθέμενης αξίας όπως οι ψηφιακές υποδομές και η Πράσινη Ανάπτυξη. Η επέκταση του κράτους θα αποκλιμακώνεται μετά την κρίση. Ποτέ δεν πείστηκα ότι κάθε κρατική παρέμβαση στην οικονομία οδηγεί στον ολοκληρωτισμό. Ο Χάγεκ ήταν επηρεασμένος από την εμπειρία του ναζιστικού και σοβιετικού ολοκληρωτισμού. Δεν είμαστε εκεί, η Ιστορία δεν επαναλαμβάνεται γραμμικά. Και προφανώς η ΕΕ δεν αποτελεί ένα ολοκληρωτικό κράτος! Με έναν «κρατικό προϋπολογισμό» 1% του ΑΕΠ, μόνο θυμηδία θα προκαλούσε μια τέτοια αναλογία.