«Η τέχνη βιώνει ακόμη το σοκ, όπως η ζωή»

Μια μελωδία 30 δευτερολέπτων έπαιζε για χρόνια στο μυαλό της και την ψιθύριζε συχνά. Την περίοδο της καραντίνας – ιδιαίτερα τα βράδια όπου το άγχος και η αγωνία της γίνονταν όλο και πιο έντονα – έγινε η μόνη συντροφιά της. Ηταν το πρώτο «δώρο» του lockdown και της απομόνωσης που βρήκε τη Μόνικα – με την οικογένειά της – στις Σπέτσες. Δεν άργησε να γίνει ένα ολοκληρωμένο τραγούδι το οποίο προσέφερε ως ευχαριστώ στους ήρωες της πρώτης γραμμής. Το «Saving the World», που διέθεσε στις ψηφιακές πλατφόρμες ώστε τα έσοδά του να πάνε στους εργαζομένους του ιατρικού τομέα. «Είναι το λιγότερο που μπορούσα να κάνω βλέποντας τη μάχη που δίνουν καθημερινά για να σώζουν ζωές, αψηφώντας τη δική τους». Οι εικόνες των άδειων πόλεων που παρακολουθούσε στις ειδήσεις αλλά και η ερημιά του νησιού που βίωνε, την οδήγησαν στο πιάνο της κουζίνας, όπου άρχισε να παίζει τη μικρή της σύνθεση πετώντας σκόρπιες λέξεις. Ενα πρωί ο σύζυγος και συνεργάτης της Σταύρος Ξενίδης της δίνει τους στίχους έχοντας μέσα τη φράση που συχνά επαναλάμβανε στις συζητήσεις τους: «Νιώθω σαν να ζούμε σε ένα όνειρο και θα ξυπνήσουμε σύντομα». «Κατέβηκα στο στούντιο που έχω εδώ και μέσα σε ένα βράδυ το ολοκλήρωσα. Ηταν ένα καλό μάθημα για μένα γιατί έμαθα καλύτερο editing, μείξη, πώς να στήνω τα μικρόφωνα σωστά για να αποδώσουν το αποτέλεσμα που θέλω. Τόσο απλά έγινε, με όσα μέσα διέθετα. Το κομμάτι αγκαλιάστηκε και βρήκε τον δρόμο του με τη βοήθεια φίλων όπως του Νίκου Αλιάγα, αλλά και φορέων, π.χ. του υπουργείου Υγείας. Κι εκεί αντιλαμβάνεται κανείς πόση δύναμη μπορεί να έχει ένα τραγούδι σε μια δύσκολη στιγμή, όπως αυτή που βιώνουμε τώρα όλοι ανεξαρτήτως».