«Να ονομάσωμεν αυτήν την έκθεσι το σημαντικώτερο καλλιτεχνικό γεγονός της Ελλάδος, και πάλι δεν αρκεί ο χαρακτηρισμός για να αποδώσωμε σε ποιαν δίψα χιλιάδων ανθρώπων ανταποκρίνεται, πόσο κενό της ιστορίας μας, της γεωγραφικής θέσεώς μας και των οικονομικών μας δυνατοτήτων έρχεται να καταργήση, έστω και για μια στιγμή μόνον, και να μας κάνη να αισθανθούμε, αυτές τις λίγες ημέρες που θα μείνη ανοιχτή, κάποιαν επάρκεια, σαν άτομα που αγαπούν την τέχνη, σαν έθνος που χρειάζεται την τέχνη». Η Ελένη Βακαλό (1921 – 2001) στα «ΝΕΑ» της 22ας Αυγούστου 1958 συμβαδίζει με το γενικό πνεύμα των τεχνοκριτικών της εποχής (Μανόλης Χατζηδάκης, Εφη Φερεντίνου, Μαρίνος Καλλιγάς) για μία από τις σημαντικότερες διοργανώσεις της μεταπολεμικής Ελλάδας: την έκθεση έργων σύγχρονης τέχνης από τη συλλογή Σταύρου Νιάρχου στο Ζάππειο Μέγαρο. Η παρουσίασή της στην Αθήνα, ύστερα από το Μανχάταν, την Οτάβα του Καναδά, τη Βοστώνη και το Λονδίνο, ήταν η πρώτη μοντέρνας ζωγραφικής αυτής της έκτασης και η πρώτη ομαδική ιμπρεσιονιστών και μεταϊμπρεσιονιστών. Παρότι ο αριθμός των έργων δεν γίνεται σαφής από τις ανακοινώσεις στον Τύπο, επρόκειτο μάλλον για 57 πίνακες και 3 γλυπτά από δημιουργούς όπως οι Βαν Γκογκ, Σεζάν, Σαγκάλ, Ντεγκά, Γκογκέν, Ντελακρουά, Μοντιλιάνι, Ρενουάρ, Ελ Γκρέκο κ.ά.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή