Η αρπαχτή των εκλογών

Ενα από τα πολλά που ανατράπηκαν στην εποχή της κρίσης είναι και η λογική της εκλογολογίας, της πιο επίμονης παθογένειας της ελληνικής πολιτικής ζωής. Δεν σαρώθηκε από το πέρασμα της πτώχευσης. Απλώς μεταλλάχθηκε. Παραδοσιακά, οι ηττημένοι ζητούσαν εκλογές μόλις είχαν μαζευτεί οι κάλπες. Στις πρώτες εκλογές που έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση η τάση αντιστράφηκε με τις κυβερνήσεις να φλερτάρουν με τις πρόωρες εκλογές πριν οι αντιπολιτεύσεις το αξιώσουν. Ο ΣΥΡΙΖΑ το έκανε μετά την κατά κράτος ήττα του από τους δανειστές. Στόχος του ήταν να διατηρήσει τη δυναμική των προηγούμενων εκλογών πριν η ήττα κατανοηθεί από το εκλογικό σώμα. Τώρα, κάτι αντίστοιχο έρχεται από τη ΝΔ: από αυτήν εκπορεύεται και διατηρείται η συζήτηση περί πρόωρων εκλογών, αν και, αυτή τη φορά, όχι μετά από μία βαριά ήττα, αλλά έπειτα από μία καθαρή νίκη, τη διαχείριση της πανδημίας. Αυτή που καθιστά μεν κατανοητή τη νέα εκλογολογία, πλην όμως αγνοεί τη δυναμική των εξελίξεων. Εκείνοι που εντός της κυβέρνησης εισηγούνται εκλογές παραγνωρίζουν ορισμένες παραμέτρους που μπορεί να τη φέρουν σε δυσχερέστατη θέση αν οι απόψεις τους επικρατήσουν. Ποιες;